در اغلب مناطق روستایی ایالات متحده در اواسط قرن نوزدهم، مردم دانه‌های سبز قهوه (که عمدتاً از هند شرقی یا غربی بودند) را به صورت فله‌ای از فروشگاه‌های محلی خریداری کرده و در خانه آنها را برشته و آسیاب می‌کردند. برشته‌کاری دانه‌ها در تابه‌ای که روی اجاق هیزمی باشد نیاز به بیست دقیقه همزدن مداوم داشت و اغلب نتیجه‌ای ناهمگون حاصل می‌کرد. برای ثروتمندان، دستگاه‌های برشته‌کاری دستی یا بخاری وجود داشت، اما هیچ‌کدام واقعاً کارآمد نبودند.در ادامه، دانه‌ها در آسیاب‌های دستی یا هاون کوبیده می‌شدند.

زنان خانه‌دار اغلب از حل کردن پودر قهوه در آب داغ برای دم کردن آن استفاده می‌کردند. به دنبال آن، ته‌نشین کردن تفاله‌ها، که برای آن از موادی مانند تخم‌مرغ، ماهی و حتی پوست مارماهی استفاده می‌شد مورد توجه قرار گرفتند. در یک کتاب آشپزی محلی دستورالعملی شرح داده شده است: " برای تهیه قهوه، دو قاشق بزرگ پودر قهوه به ازای هر پیمانه آب بریزید؛ آن را با سفیده، زرده و پوسته‌ی تخم‌مرغ مخلوط کنید، آب داغ اضافه کرده و بیش از ده دقیقه نجوشانید."

اگر تخم‌مرغ در دسترس نبود، ماهی کاد جایگزین می‌شد. نتیجه حاصله قطعاً طعمی ماهی‌گونه داشت، با این حال محبوبیت قهوه سال به سال افزایش می‌یافت و "متخصصان" همان توصیه‌ها را تکرار می‌کردند. در نیمه اول قرن نوزدهم، اروپا شاهد ظهور شگفت‌انگیزی از اختراعات مربوط به دستگاه‌های دم‌آوری قهوه بود، از جمله دستگاه دوطبقه چکّه‌ای (Two-tier drip pot) که توسط ژان باپتیست د بلوی (Jean Baptiste de Belloy)، سقف پاریس، در زمان انقلاب فرانسه اختراع شد. در سال ۱۸۰۹، بنجامین تامپسون(Benjamin Thompson)،که خود را کانت رامفورد (Count Rumford) می‌نامید، این طراحی را اصلاح کرد.

رامفورد همچنین اصول صحیح دم‌کردن را بیان کرد: "آب باید تازه و نزدیک به نقطه جوش باشد، هرگز قهوه و آب را نباید با هم جوشاند، و قهوه‌ی دم‌کشیده را نباید دوباره گرم کرد."

متأسفانه این ایده‌ها به آمریکا نرسید، همان‌طور که دستگاه‌های فرانسوی و انگلیسی نیمه-خلاء که آب داغ را از میان پودر قهوه عبور می‌دادند، هرگز در آن سوی اقیانوس محبوب نشدند.

مترجم: ستایش حبیب‌زاده